belka-gorna
Szlak kęckich muzeów
icon search Szukaj w serwisie
logotyp

Historia jednego sporu

Avatar

Autor: Michał Jarnot
 
Wykonywanie zawodu młynarza na przestrzeni dziejów nie było tylko i wyłącznie źródłem utrzymania, ciężkiej pracy czy też niezbędnym składnikiem krajobrazu wielu miejscowości – a związanym z przetwarzaniem zboża na mąkę czy kaszę. Na tle wykonywania tego zawodu dochodziło do częstych sporów pomiędzy młynarzami z innymi użytkownikami wód młynówki czy też osób, na których życie młynówka miała istotny wpływ (na przykład poprzez powodzie). Jednym z takich zatargów był spór pomiędzy dwoma Józefami Dusikami z Łęk oraz Józefem Lekkim z Bielan, jaki miał miejsce w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku.

Zarówno rodzina Dusików jak i Lekkich były od pokoleń związane z zawodem młynarza. W okresie zaistnienia wspomnianego sporu w Łękach znajdowały się dwa młyny, należące do dwóch osób o tym samym imieniu i nazwisku. Był to młyn Józefa Dusika pod numerem domu 72 oraz młyn Józefa Dusika pod numerem 31. Zasilane były wodami młynówki, która stanowiła odnogę rzeki Macochy[1] . Znajdowały się one w niedużej odległości od siebie. Dla rozróżnienia Józefa Dusika z Łęk nr 72 nazywano „Dolnym”, a Józefa Dusika z Łęk nr 31 – „Górnym”.  Dusikowie byli ze sobą spokrewnieni. Zarówno Józef Dusik „Dolny”, urodzony w 1866 r. w pobliskim Grojcu, jak i Józef Dusik „Górny”, urodzony w 1857 r. w Łękach mieli wspólnego przodka – Jakuba Dusika, żyjącego na przełomie XVIII i XIX w. łęckiego młynarza (numer domu 31). Los chciał, że jeden z jego synów wżenił się w młynarską rodzinę w Grojcu, po to, aby jeden z jego potomków w wyniku pewnych rozwiązań rodzinnych ponownie znalazł się w Łękach, jednak już w innym młynie (numer domu 72).

Bielański młynarz był potomkiem młynarskiej rodziny Lekkich z Osieka. Pierwotna forma ich nazwiska brzmiała Lecci – pochodzili z Włoch, skąd sprowadzeni zostali przez jednego z osieckich właścicieli ziemskich[2]. Inna forma ich nazwiska często występująca w źródłach to Lekacz. W XIX w. była jeszcze często stosowana na równi z nazwiskiem Lekki (występując m.in. w formie Lekki alias Lekacz). Jeden z potomków tej rodziny – Wincenty Lekki – znalazł się w drugiej połowie XIX w. w bielańskim młynie.

Co ciekawe rodziny Lekkich i Dusików zostały skoligacone w pierwszej połowie XIX wieku za pośrednictwem innej łęckiej rodziny – Górków. Wymieniona w powyższym wykresie genealogicznym Marianna Górka była siostrą Katarzyny Górki, żony Józefa Lekkiego i jednocześnie dziadka Józefa Lekkiego z okresu opisywanego sporu.

Spór pomiędzy Dusikami i Lekkim dotyczył zaopatrywania ich młynów przez wody Macochy. Józef Lekki posiadał młyn w Bielanach – znajdujący się przed łęckimi młynami. Sprawa poboru wody na ten młyn została unormowana odpowiednim zapisem w księdze wodnej[3]: w celu utrzymania młyna […] w ruchu […] jest prowadzona woda przekopą od jazu na potoku Macocha […]. Użyta woda wraca nazad do potoku Macochy poniżej młyna[4]. Oznacza to, że bielański młyn ten był zasilany przez rów (przekopa), który wykonano bezpośrednio z koryta Macochy. Dusikowie zasilali swoje zakłady wodami młynówki, która wypływała właśnie z Macochy. Prawo poboru wody przez młyn w Łękach nr domu 31 (położny przez młynem w Łękach nr domu 72) księga wodna określała w następujący sposób: w celu utrzymania w ruchu […] młyna […] jest sprowadzona 1/3 część wody z potoku Macochy, w odległości 50 metrów poniżej miejsca gdzie przekopa od młyna Wincentego Lekkiego wpływa do Macochy. Reszta zaś tej wody, tj. 2/3 części odpływa na papiernię dworską w Osieku[5]. Układ wód, duża ilość zakrętów koryta rzeki, funkcjonowanie przekopy do zasilenia młyna Lekkiego (którą dodatkowo zaopatrzył również w cementowe rury), rozdział wody na młynówkę Dusików, a także działania innych okolicznych mieszkańców, którzy nie chcieli puszczać wody do Macochy – utrudniały pracę Dusikom, powodując nawet trwałe unieruchomienie ich młynów.
 
Cały artykuł (który ukazał się w „Almanachu Kęckim” XXII (2018), s. 49-64) przeczytasz pobierając plik PDF.
 
Przypisy:
[1] Na temat młynarstwa i Macochy na terenie gminy Kęty patrz: Adam Hałatek, Anna Chowaniak, Od Macochy do Młynówki, „Almanach Kęcki”, nr XIV, 2010.
[2] Adam Hałatek, Bronisław Jania, Osiek. Zarys dziejów, Osiek 2004, s. 138-141.
[3] Kwestię prawa poboru wody i używania wód do napędzania różnych zakładów i przedsiębiorstw (nie tylko młynów) w Galicji w okresie opisywanego sporu regulowała ustawa z 1869 r. o postanowieniach prawa wodnego zastrzeżonych ustawodawstwu państwa – na poziomie państwowym – oraz Ustawa wodna z 1875 r. – na poziomie krajowym (Jerzy Piwocki (red.), Zbiór ustaw i rozporządzeń administracyjnych. Tom IV, Lwów 1903, s. 232-279). Paragraf 99 przytoczonej wyżej ustawy wodnej nakazał władzy politycznej pierwszej instancji (czyli starostwom, jako władzom powiatowym) prowadzenie księgi wodnej wraz z mapami wodnymi. Służyły one głównie do uwidocznienia wszystkich praw używania wody istniejących do 1875 r. nabytych na podstawie ustawy wodnej. Szczegółowe zasady prowadzenia ksiąg wodnych regulowało rozporządzenie wydane jeszcze w tym samym roku względem urządzenia i prowadzenia ksiąg wodnych ze zbiorem map wodnych i odnośnych dokumentów, obowiązujące w Królestwie Galicyi i Lodomeryi z W. Księstwem Krakowskiem (Jerzy Piwocki (red.), ibidem, s. 286-290).
[4] Odpis z księgi wodnej, dotyczący młyna w Bielanach nr domu 106 (zbiory Marii Dusik z Bielan).
[5] Odpis z księgi wodnej, dotyczący młyna w Łękach nr domu 31 (zbiory Marii Dusik z Bielan).

Galeria zdjęć z tego miejsca

Zobacz również

Konfederacja barska i pierwszy rozbiór w Kętach
Dwieście pięćdziesiąt lat to wystarczająco dużo czasu, aby spojrzeć na wydarzenie z odpowiednim dystansem, a właśnie tyle czasu upłynęło od pierwszego rozbioru Polski. Jak przebiegały wydarzenia związane z Konfederacją Barską oraz rokiem 1772 w Kętach?
Kęccy rezerwiści. Wokół kompanii Obrony Narodowej „Kęty”
Mineły dwa tygodnie od premiery nowego "Almanachu Kęckiego" (XXVI/2022). Ci, którzy jeszcze do niego nie sięgnęli, zapewne mieli ważny powód. Aby przyspieszyć tę decyzję, publikujemy tekst Zbigniewa Kurnika, Kęccy rezerwiści. Wokół kompanii Obrony Narodowej „Kęty”.
Święta Wielkiej Nocy wg Ambrożego Grabowskiego
Przed świętami Wielkiej Nocy przytaczamy obraz dawnych zwyczajów z Kęt i okolic, które przedstawia w swoich wspomnieniach Ambroży Grabowski.
Życie i działalność Gabrieli z Brezów Wrotnowskiej
Na łamach „Almanachu Kęckiego”, w drugim numerze z 1998 roku, ukazał się artykuł Kazimierza Dziubka pt. Antoni Wrotnowski (1823-1900) i jego związki z Łękami. W przypadającą w tym roku 175. rocznicę zawarcia związku małżeńskiego z Gabrielą z domu Breza, warto także wspomnieć o żonie Antoniego Wrotnowskiego.
Świątobliwa Ludowika z Kęt
LUDOWIKA (Ludwika, Ludwina) z Kęt (1563-1623) – zapomniana kandydatka na ołtarze, franciszkańska tercjarka działająca w Rzymie. Jej życie jest bardzo słabo udokumentowane w źródłach historycznych. Najstarsza wzmianka o niej znajduje się w Monumenta Sarmatarum, dziele ks. Szymona Starowolskiego (1588-1656), kanonika krakowskiego, historyka i pisarza, wydanym w Krakowie w 1655 r.
Tajemnicza postać księdza Józefa Nodzyńskiego
Odnalezione w muzealnych zbiorach zdjęcie (sygn. MK/H/982) przedstawiające pożegnanie ks. Józefa Nodzyńskiego oraz dołączony do niego wydruk artykułu z ósmego numeru „Nowin Illustrowanych” z 1912 roku sprawiło, że zainteresowałam się tą postacią. Podpis pod wspomnianym zdjęciem w gazecie głosi: „Pożegnanie kapłana-obywatela: Sokoli i mieszczaństwo Kęt żegna na dworcu ks. Nodzyńskiego”.
Przywracanie pamięci… o grobach żołnierzy sprzed 1918 na cmentarzu komunalnym
Powodem sięgnięcia do tych dokumentów jest chęć zapisania dla pamięci nazwisk żołnierzy poległych i pochowanych w Kętach. Są wśród nich legioniści, są żołnierze armii austriackiej. Wszyscy znaleźli miejsce wiecznego spokoju na naszym cmentarzu – vis a vis grobów 324 żołnierzy radzieckich, z których ponad połowa jest nieznana z nazwiska i daty urodzenia.
Cztery wojny ppłk. Jacka Jury
Ten artykuł musiał powstać… Historia bowiem składa się z puzzli, z których próbujemy stworzyć obraz przeszłości. Staramy się w tej układance przynajmniej jak najdokładniej kompletować jej elementy. Przeciwnikiem jest czas. To on zaciera granice, rozmywa sprawy, które kiedyś wydawały się oczywiste, popycha w zapomnienie ludzi i ich czyny. A przecież pamięć to rzecz w tym wszystkim kluczowa...
Ambroży Grabowski o zwyczajach bożonarodzeniowych w Kętach
Z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia wracamy do Wspomnień Ambrożego Grabowskiego, który opisywał „zwyczaje bożonarodzeniowe w dawnych Kentach”.
Kontynuacja KANTHY... już 5 listopada
Kontynuacja przygód Jaczemira, wyrobnika z Kanthy, który popadł w niemałe tarapaty. Skierował nań wzrok sam Natan Rubenstein. Bezwzględny i wyrachowany czarnoksiężnik. Jar uciekając przed nim, poznaje urok Beskidów i nie tylko ich... Czy i Ty, Drogi Czytelniku, wybierzesz się wraz z nim w podróż? – Tak brzmi zapowiedź książki „Beskidy. W mrokach dziejów” Przemysława Samuela Gąsiorka. Premiera 5 grudnia, a poniżej wywiad z autorem, który ukazał się na kety.pl.
Rodzina Dusików z Łęk-Zasola
Rodzina Dusików z Łęk-Zasola – Julian, Katarzyna oraz ich córka Wanda – jest z jednej strony przykładem zwykłych ludzi, żyjących w niezwykłych czasach, z drugiej strony – przykładem bezprecedensowej zaradności, przedsiębiorczości, aktywności, a także przykładem ogromnego ducha i wartości moralnych. Ich życie przypadło na przełomowe momenty w historii Polski – doświadczyli wojny i pokoju w wielu aspektach.
Rok 1831 - Osiek, Kęty i okolica w czasie powstania listopadowego
Niespełna siedemnastoletnia Eugenia Larisch, najstarsza córka barona Karola Józefa, właściciela licznych majątków w Kętach i okolicy, lato 1831 roku spędziła w Bielsku. Gościła z najbliższymi w zamku swych krewnych Sułkowskich. Z dala od ukochanego Osieka, bo równocześnie z próbującymi dławić powstanie w Królestwie Polskim Rosjanami rozpędzała się epidemia cholery. Ojciec wywiózł tam rodzinę po tym, jak austriackie władze ogłosiły, że kordon wojskowy – dla zabezpieczenia Moraw i Śląska przed „morowym powietrzem” – zostanie przesunięty nad Sołę.
Śladami kęckiego neogotyku - z wizytą u Klarysek od Wieczystej Adoracji
9 czerwca 1880 r. ks. bp Albin Dunajewski wyraził zgodę na osiedlenie się sióstr kapucynek w Kętach. Był to drugi klasztor sióstr na ziemiach polskich, macierzysty właśnie zmagał się z niechęcią władz rosyjskich. Jeszcze w listopadzie tego samego roku hr. Jadwiga Husarzewska, kanoniczka sabaudzka nabyła parcelę od p. Heleny Jasińskiej o powierzchni pół morga. Na działce ulokowanej na obrzeżach miasta, w cichej i spokojnej okolicy, znajdował się budynek starej poczty z przyległym do niej małym domkiem. W 1881 r. rozpoczęto prace budowlane według projektu inż. B. Margowskiego z Poznania. Rozbudowano i wyremontowano istniejące już zabudowania, równocześnie dobudowując prostopadle do nich nowe parterowe skrzydło.
Głośny botanik - Ambroży Trausyl OFM (1809-1889)
Głośny botanik – tak o jednym ze swoich poprzedników pisał o. Maurycy Wilczyński, autor monografii Klasztór OO. Reformatów w Kętach. Urodzony w 1809 roku w Holicach koło Ołomuńca, Ambroży Trausyl OFM – znany także jako Pater Ambrosius aus Kenty – jest dziś postacią nieco zapomnianą, pozostającą w cieniu innego znanego kęczanina tamtego okresu, Eugeniusza Janoty.
Historia jednego sporu
Wykonywanie zawodu młynarza na przestrzeni dziejów nie było tylko i wyłącznie źródłem utrzymania, ciężkiej pracy czy też niezbędnym składnikiem krajobrazu wielu miejscowości – a związanym z przetwarzaniem zboża na mąkę czy kaszę. Na tle wykonywania tego zawodu dochodziło do częstych sporów pomiędzy młynarzami z innymi użytkownikami wód młynówki czy też osób, na których życie młynówka miała istotny wpływ (na przykład poprzez powodzie). Jednym z takich zatargów był spór pomiędzy dwoma Józefami Dusikami z Łęk oraz Józefem Lekkim z Bielan, jaki miał miejsce w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku.
Halerz oświęcimski – nasz średniowieczny grosz
Próżno dziś na naszych ziemiach szukać śladów średniowiecza, epoki w której Kęty powstały. Owszem zachował się układ urbanistyczny miasta, a z pobliskiej warowni Wołek w Kobiernicach w muzeum przechowywanych jest kilka eksponatów – głównie amunicja i broń z czasów świetności zamku książąt oświęcimskich. Jednak brak przeprowadzonych do tej pory badań archeologicznych nakazuje te wszystkie pamiątki z początków Kęt traktować z jeszcze większą uwagą. Jednym z takich przedmiotów jest halerz z księstwa oświęcimskiego wybity w stołecznej mennicy ok. 1445 r.
Ostatnia księżna cieszyńska w Kętach
Wiek XVII był okresem w dziejach Polski bardzo burzliwym i obfitującym w wiele dramatycznych wydarzeń. Historia tego trudnego, a zarazem bardzo ciekawego stulecia odcisnęła piętno także na losach naszego miasta. Jednak publikacje dotyczące dziejów Kęt w XVII wieku skupiają się głównie na wydarzeniach o charakterze lokalnym. Tymczasem wielka historia zawitała także do naszego miasteczka. Epizodem o ponadregionalnym charakterze był pobyt w Kętach ostatniej przedstawicielki dynastii piastowskiej na Śląsku Cieszyńskim, księżnej Elżbiety Lukrecji.
Krótka historia X Muzy w Kętach i okolicy
Na platformie Nerflix coraz większą popularnością cieszy się serial „Wielka woda”. Lokalne portale już podchwyciły, że w produkcji streamingowego giganta pojawiają Kęty. Są to Kęty fikcyjne, położone gdzieś w pobliżu Wrocławia, ale w opowieści o powodzi pobrzmiewają echa prawdziwych wydarzeń, jakie rozgrywały się nad Sołą w 1997 roku. Najnowszy serial skłonił mnie do tego, by spróbować spojrzeć na Kęty przez pryzmat historii małego i dużego ekranu...
Wrzesień 1939 roku w świetle kroniki Domu Sióstr Zgromadzenia Zmartwychwstania Pańskiego w Kętach
Niemal od samego początku swojego istnienia, siostry prowadziły kronikę, będącą niezwykle cennym źródłem historycznym. Znalazły się tam m. in. obszerne relacje opisujące kampanię wrześniową 1939 r. W kronice zawarto informacje dotyczące wkroczenia oddziałów Wehrmachtu do Kęt. Przy okazji scharakteryzowane zostały postawy, jakie reprezentowali żołnierze niemieccy na początku wojny. Lokalne źródło historyczne ukazało także szerszy kontekst całego konfliktu, wraz z sytuacją militarną na froncie.
W Święto Niepodległości - Pobyt Legionów w Kętach
W Kętach zamieszkał Józef Piłsudski. Przez pięć tygodni pobytu kwatera brygadiera wraz z kancelarią mieściły się w kamienicy przy kęckim rynku oznaczonej dziś numerem 27. W 1915 budynek ten należał do aptekarza Eustachego Sokalskiego, weterana powstania styczniowego.
Z Matejką w Kętach
Zaglądamy do archiwum almanachu i prezentujemy tekst Małgorzaty Buyko z 2009 roku.
Powstańcy styczniowi z Kęt i okolicy
Powstanie styczniowe było największym i najbardziej heroicznym zrywem narodowowyzwoleńczym Polaków w XIX w. Szacuje się, że od stycznia 1863 r. do jesieni 1864 r. mogło znaleźć się w powstańczych szeregach nawet około 200 tysięcy uczestników. Do walki przeciw potężnej armii rosyjskiej stacjonującej w Królestwie Polskim, liczącej ponad 100 tysięcy żołnierzy, stanęło zaledwie 6 tysięcy powstańców.

belka-dolna
go up